Αν ήταν να ζητούσε απολογισμό ο Θεός από τους λαούς του, καθένας να δώσει λόγο τι έκανε το ένα, τα δύο, τα πέντε τάλαντα που του εμπιστεύτηκε, οι Έλληνες, ντυμένοι με την αθλητική γύμνια τους, με τα νιόλουστα μαλλιά τους, με τα στέρεα γόνατα, θα σηκωνόντουσαν και με λεύτερη αντρίκια φωνή, θάλεγαν:
     -Πριν από μας φώναζαν με στριγγιές φωνές, σαν όρνια, και παραμιλούσαν οι λαχτάρες του ανθρώπου και δεν μπορούσαν να αρθρώσουν ένα νηφάλιο λόγο.
      Εμείς κυνηγήσαμε πάνω από το χάος τη λέξη, της κόψαμε τα φτερά και τη στεργιώσαμε απάνω στ' αητώματα του ναού, αφτέρουγη Νίκη!
      Πριν από μας οι στοχασμοί ήταν μπουλούκι αγύμναστο, φλύαρο, ακατάστατο, που το κυρίευε πανικός μπροστά από τις βροντές, τις αστραπές, τα ονείρατα και το θάνατο. Δεν μπορούσαν να συνταχτούν σε στρατό οργανωμένο. Στην πρώτη επέλαση του σκοταδιού σκόρπιζαν.
     Εμείς οργανώσαμε τους στοχασμούς, δημιουργήσαμε το συλλογισμό - θέση, αντίθεση, σύνθεση- ανοίξαμε δρόμους, ανακαλύψαμε νόμους, νικήσαμε το χάος.
     Πριν από μας η ύλη ήταν ο μεγάλος οχτρός, βαρύς, δυστυχισμένος, αγέλαστος άμυαλος κι είχε σκλαβώσει το νου. Εμείς του χαρίσαμε τη λευτεριά.
                                                                 Εμείς οι Έλληνες!
ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΓΕΛΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
                                                                                               Παρασκευή 22-11-2013