25 Μαρτίου 1821

Σαν ξάφνιασμα και σαν αστραπή το τίναγμά σου…

ω γένος ηρώων…

την κρίσιμη ώρα της μοίρας σου που έμελλε της δόξας αντάμωμα να γίνει…

Σε Λάβαρο ιερό όρκο βαρύ για λευτεριά ή θάνατο ως έδωσες…

Με του Ιεράρχη την ευχή στης Παναγιάς τη μέγιστη ώρα…

η δική σου Απόφαση που θάνατο και μεγαλείο προμηνούσε…

πριν τη στερνή δικαίωση…

Σουλιώτη και νησιώτη της λευτεριάς στρατιώτη

Ω του σπαθιού σου η κόψη…

πως της πατρίδας το μέγιστο σήκωμα στης ιστορίας το σέλας θα δώσει…

Στο ευσκιόφυλλο του χρέους δένδρο

δροσιάς αντίδωρο τις μάχες της τιμής θα δώσεις με φρόνημα ακμαίο

για ν’ αξιωθείς τ’ Αγαρηνού το πάτημα και του ραγιά το σήκωμα

σ’ Έθνος περήφανο της οικουμένης σέμνυμα…

Μάριος

(και για την αντιγραφή: Πάνος Μυλωνάς)

10 Απριλίου 1826

Μέρα ξεχωριστή…Νύχτα του χαμού…

Λείπει  ψωμί… μα αίμα περισσεύει…

Στο άλμα για τη Λευτεριά…αγνάντεμα θανάτου…

Γυρεύοντας δικαίωση…τη δόξα ν’ ανταμώνεις…

Μέσ’ απ’ των όπλων την κλαγγή… το ξέσκισμα της σάρκας…

Μέσ’ από νεκροφίλημα στερνό λυτρωτικό…του χάρου σφιχταγκάλιασμα…

Ζωή στη μνήμη την αγέραστη να δίνει η Θυσία…

Κι η ανάσα η στερνή, πνοή θεοσταλμένη…  χρέος  Τιμής ν’ αξιώνει…

πόνος, οργή , μαζί και θαυμασμός στο θάμα το ανείπωτο…

ξεσήκωμα συλλογικό σωμάτων και ψυχών…συνέχεια τ’ Αγώνα…

Κι όλα τα έθνη… απ’ άκρου εις άκρον… προσκυνώντας, δέηση σεπτή υψώνοντας … μαζί μνημόσυνο και προσευχή στη μνήμη αθάνατων του Γένους,

της γης πολιορκημένων…και αρχαγγέλων τ’ ουρανού…

Μάριος

(και για την αντιγραφή: Πάνος Μυλωνάς)

Το Άγγιγμα

Άγγιγμα ξαφνικό, ανεπαίσθητο στον ώμο…

Σκίρτημα κι αγαλλίαση μαζί, απρόσμενα γλυκά…

Τι να ‘ταν που τόσο μ’ αναστάτωσε;…

Ανθρώπου διπλανού που κάποια ανάγκη βασανίζει;…

Φίλου καλού πλησίασμα;… Μαντατοφόρου μήπως κοντοζύγωμα;…

Τρυφερό αντάμωμα παλιάς αγάπης  κοντά μου που ξαναγύρισε;…

Συγκίνησης ανείπωτης προσμονή που δεν ξανάνιωσα ως τώρα;…

Σαν χάδι απαλό που την καρδιά όμως άγγιξε… και σαν μαΐστρος δροσερός

που καθαρίζει του μυαλού τις έγνοιες και της ψυχής τον κάματο… το ένιωσα…

Της ζωής τα σκαμπρόζικα παιγνίδια…

όταν ανάλαφρος τους δρόμους της διαβαίνεις…

 όχι από σύμπτωση μα από προσμονή,

λαχτάρα συγκίνησης που συνεπαίρνει…

κι ας ήταν μόνο το τυχαίο κι όχι άλλο τίποτα…

ένα άγγιγμα στον ώμο ξαφνικό… 

Μάριος

(και για την αντιγραφή: Πάνος Μυλωνάς)

Δον Ζουάν

Όνειρο γυναίκας η πραγματικότητά σου Δον Ζουάν…

Προσδοκία κατάκτησης το άγγιγμα της σάρκας…

Λαγνείας αντίδωρο το φίλημα…

Κι  ηδονή της επιτυχίας, η νέα «κατάκτηση»…  ένα ακόμη βήμα προς τη Νέμεση…

Η εκδίκηση του έρωτα… στης προστυχιάς την κάθε νέα «υπόσχεση»… της κοιμισμένης συνείδησης το ξύπνημα… το τέλος της προσποίησης…

Ο θάνατος κονταίνει το μήκος της μάταιης ζωής σου… στης θαλερής της νιότης τα πρώτα ακόμα σκιρτήματα…

Πριν το μπρούσκο της ωριμότητας κρασί…  με κάποιο συναίσθημα επιτέλους αγγίξει την άγονη καρδιά σου…

Κι αν του πατέρα  ο πικρός απελπισμένος λόγος… και τ’ απόκοσμο το κάλεσμα αντίζηλου αδικοσκοτωμένου… τέλος πρόωρο στο πλάνο δοξάρι του ερωτικού βιολιού σου βάζουν…

Μόνος για τη ματαιότητα της δικής σου αιωνιότητας αναρωτιέσαι ή για την αιώνια ματαιότητα του έρωτα όπου ομνύεις…

με το ξίφος σου άλλοτε παράτολμα κι αστόχαστα υπερασπίζοντας την άδικη στον ευγενή επίθεση… μ’ ένα δικό σου κώδικα τιμής…

την ώρα που την παθιασμένη θύελλα του πάθους σου να κοπάσεις προσπαθείς… φαύλες υποσχέσεις αιώνιας αγάπης κι «αφοσίωσης» μοιράζοντας σ’ απλές χωριατοπούλες και μαρκησίες ξακουστές…

Τέλος στην αρχή της ντροπής… κι αρχή στο τέλος της πληγωμένης νοσταλγίας δίνοντας φημισμένε καρδιοκατακτητή!...

Μάριος

(για την αντιγραφή, Πάνος Μυλωνάς)

Άδραξε τη μέρα

Κι αν όχι; Αν στη σπουδή, της βιωτής ρουτίνα

σου ξεφύγει;

Ποια η απώλεια; Το μέγεθος της συμφοράς μεγάλο;

Τι την ημέρα σου αξιοβίωτη τάχα θα κάνει;

Αν ποτέ σου αναρωτήθηκες και την απάντηση ζητάς ακόμη

                                    να τη βρεις στην ακμή σου που έφτασες

μάλλον το δρόμο της ζωής σου ακόμη ψάχνεις

                                                             αφού

τίποτα δεν έχασες μια παράτα λιγότερη κι ένα ανώφελο συνωστισμό

                                                                        και σήμερα αν δεν είχες

και τραγωδία θαρρείς πως έζησες με την απώλεια αυτή…

Αν όμως κάποιο του νου σου υψηπέταγμα ή της καρδιάς σου σκίρτημα γλυκό

                                                                        αγνόησες ή αστόχησες ν’ αδράξεις

τούτη σου η αστοχασιά η μια ή η άλλη να μετρήσεις πως μέγιστη λογίζεται

                                                            απώλεια στων κύκλων τα γυρίσματα…

Μάριος

(και για την αντιγραφή: Πάνος Μυλωνάς)