Δον Ζουάν

Όνειρο γυναίκας η πραγματικότητά σου Δον Ζουάν…

Προσδοκία κατάκτησης το άγγιγμα της σάρκας…

Λαγνείας αντίδωρο το φίλημα…

Κι  ηδονή της επιτυχίας, η νέα «κατάκτηση»…  ένα ακόμη βήμα προς τη Νέμεση…

Η εκδίκηση του έρωτα… στης προστυχιάς την κάθε νέα «υπόσχεση»… της κοιμισμένης συνείδησης το ξύπνημα… το τέλος της προσποίησης…

Ο θάνατος κονταίνει το μήκος της μάταιης ζωής σου… στης θαλερής της νιότης τα πρώτα ακόμα σκιρτήματα…

Πριν το μπρούσκο της ωριμότητας κρασί…  με κάποιο συναίσθημα επιτέλους αγγίξει την άγονη καρδιά σου…

Κι αν του πατέρα  ο πικρός απελπισμένος λόγος… και τ’ απόκοσμο το κάλεσμα αντίζηλου αδικοσκοτωμένου… τέλος πρόωρο στο πλάνο δοξάρι του ερωτικού βιολιού σου βάζουν…

Μόνος για τη ματαιότητα της δικής σου αιωνιότητας αναρωτιέσαι ή για την αιώνια ματαιότητα του έρωτα όπου ομνύεις…

με το ξίφος σου άλλοτε παράτολμα κι αστόχαστα υπερασπίζοντας την άδικη στον ευγενή επίθεση… μ’ ένα δικό σου κώδικα τιμής…

την ώρα που την παθιασμένη θύελλα του πάθους σου να κοπάσεις προσπαθείς… φαύλες υποσχέσεις αιώνιας αγάπης κι «αφοσίωσης» μοιράζοντας σ’ απλές χωριατοπούλες και μαρκησίες ξακουστές…

Τέλος στην αρχή της ντροπής… κι αρχή στο τέλος της πληγωμένης νοσταλγίας δίνοντας φημισμένε καρδιοκατακτητή!...

Μάριος

(για την αντιγραφή, Πάνος Μυλωνάς)