Το Άγγιγμα

Άγγιγμα ξαφνικό, ανεπαίσθητο στον ώμο…

Σκίρτημα κι αγαλλίαση μαζί, απρόσμενα γλυκά…

Τι να ‘ταν που τόσο μ’ αναστάτωσε;…

Ανθρώπου διπλανού που κάποια ανάγκη βασανίζει;…

Φίλου καλού πλησίασμα;… Μαντατοφόρου μήπως κοντοζύγωμα;…

Τρυφερό αντάμωμα παλιάς αγάπης  κοντά μου που ξαναγύρισε;…

Συγκίνησης ανείπωτης προσμονή που δεν ξανάνιωσα ως τώρα;…

Σαν χάδι απαλό που την καρδιά όμως άγγιξε… και σαν μαΐστρος δροσερός

που καθαρίζει του μυαλού τις έγνοιες και της ψυχής τον κάματο… το ένιωσα…

Της ζωής τα σκαμπρόζικα παιγνίδια…

όταν ανάλαφρος τους δρόμους της διαβαίνεις…

 όχι από σύμπτωση μα από προσμονή,

λαχτάρα συγκίνησης που συνεπαίρνει…

κι ας ήταν μόνο το τυχαίο κι όχι άλλο τίποτα…

ένα άγγιγμα στον ώμο ξαφνικό… 

Μάριος

(και για την αντιγραφή: Πάνος Μυλωνάς)