«Οιδίπους Τύραννος»

(Εμπνευσμένο από τη συμμετοχή σε Επιμορφωτικό Σεμινάριο Θεατρικής Παιδείας – Β΄ Επιπέδου- που συνδιοργάνωσαν η Δ/νση Δ/θμιας Εκπ/σης Αιτ/νίας και το Κέντρο Πρόληψης των Εξαρτήσεων και Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας Π.Ε. Αιτ/νίας «ΟΔΥΣΣΕΑΣ»)

Στο ύπατο αξίωμα της πόλης,

 ω Οιδίπου,

αξιώθηκες ν’ ανεβείς, το τέρας αφού σύντριψες με λόγου δύναμη

ανέλπιστη

του ανθρώπου που ανέδειξε το μέγα δέμας,

μα δύσμοιρε! Πώς; Με του πατέρα και βασιλιά μαζί

το φόνο,

της μάνας σου το μιαρό αγκάλιασμα, που κύρη κι αδελφό των σπλάχνων σου, που γέννησες, κατάντησε εσένα του Κάδμου απόγονε φρικτέ

και τώρα, της τραγωδίας σου το μεγαλείο ζώντας,

του φωτοβόλου μακροτοξευτή τα βέλη, ύβρεως αθέλητης κι αντάμα πείσματος θανατερού σε τρίστρατο μοιραίο γεννήματα, πώς ν’ αποφύγεις, δύστυχε και μοιραίε,

απ’ της μοναξιάς το μεγαλείο που αξιώθηκες να δοξαστείς,

μετά της άθλιας ομόκλινης το τέλος στην αυτοσχέδια αγχόνη της ντροπής,  μόνος, χωρίς το φως να οδηγεί τα βήματά σου με χτύπημα διπλό δικό σου στα μάτια τα σπινθηροβόλα, μα με σκοτάδι πιότερο μες την ψυχή, κάθαρσης τίμημα,

πλανιέσαι και πασχίζεις πια

το χρόνο που σου μένει βασανιστικός να τον πλανέψεις, τη Δίκη και τη Λύτρωση ζητώντας, αλίμονο! από πατρώα κι οικεία ανομήματα κι αγνοώντας τ’ άδηλο και ζοφερό, των τρυφερών βλαστών σου, αύριο,

στον Ιερό της Αττικής το Βράχο

Δικαίωση να βρεις…

Μάριος (και για την αντιγραφή) Πάνος Μυλωνάς